روایتی کوتاه و مصور از اولین لحظات سقوط هواپیمای اوکراینی کار و درآمد: مات و مبهوت بودم. می دیدم و نمی دیدم. راه می رفتم و روی زمین نبودم. سردم بود و تب داشتم... روی دیوار، رد خون بود و روی زمین رگه هایی از آدم! همان زمین پهناوری که برایش مقدر شده بود تا جان های عزیز پرواز 752 را در آغوش بگیرد... همان زمین پهناوری که به یکی از کابوس های شبانه ام بدل شده! چشمان عروس در تصاویر پخش شده روی زمین، می خندید. زمین، هم رنگ آن رژلب قرمز شده بود و آسمان مثل آن خط چشم، سیاه بود. باید گریه می کردم؟ باید می ماندم؟ باید می رفتم؟ باید خبر فاجعه را می دادم؟ راه ارتباطی بین چشم و مغزم را از دست داده بودم. هیچ چیز منطقی نبود. چرا باید کلاه یک نوزاد اینجا باشد؟ این کفش بچگانه قرمز وسط این ناکجا آباد چه می کند؟ صورت عروسک فیل آبی رو به خاک بود و سیگارهای وینستون لایت که باید نخ به نخ دود می شدند تا غم غربت را یا یک کام عمیق بشویند و ببرند، حالا یک جا آتش گرفته بودند. از دور، جلیقه نجات زردرنگ هواپیما که صحیح و سالم مانده بود، پوزخند می زد. کتاب های پرپرشده، مثل پرندگان تیرخورده، در خاک و گل دفن شده بودند. روی جلد یک کتاب را خواندم: «فارسی دوم دبستان». از فکر مهاجری که می خواست زبان مادری اش را در آن سر دنیا زنده نگه دارد و حال، پیکر بی جان خودش در یک کیسه سبز زیپ دار بود، بند بند وجودم می لرزید. به روزهای آخر فکر کردم. به دستی که یک تکه نان سنگک را داخل چمدان گذاشته بود و به بسته گزی که برای زنده نگه داشتن طعم وطن برداشته شده بود. به همان دستی که پیش چشمم بود و هنوز هم تصور می کنم صاحب آن، کدام چهره بی گناه تصاویر به جا مانده است! به ساعات آخر فکر می کردم. به لب های خندان دختری که عروس شده بود و چشم های امیدوار پسری که برای ساختن آینده اش جنگیده بود. به پدری که در فرودگاه، هنوز فرزندش نرفته دلتنگش بود و مادری که دیوارهای فرودگاه امام (ره) شاهد بغض و اشکش بودند. به دیوار رسیدم. کسی پشت سرم فریاد زد و دستور توقف داد اما انگار من صاحب پاهایم نبودم. پرت شدم وسط سیاهچاله ای که قدرت درکم را گرفته بود. پیکرها کنار هم چیده شده بودند. صدای فریاد مرد پشت سرم بلندتر شد و من تندتر راه رفتم. آغاز به شمردن کردم؛ یک پیکر، دو پیکر، ۱۰ پیکر، ۵۰ پیکر... می گویم پیکر ولی فقط اسمش پیکر بود؛ استخوان هایی بود سوخته و گوشت هایی پراکنده در دشت. باید بغلشان می کردم. دست عروسک ها را در دست بچه ها می گذاشتم و وسایل هر کس را تحویلش می دادم تا برگردد خانه. حالا مرد صاحب صدا روبه رویم ایستاده بود. فریاد می زد اما من هیچ چیز نمی شنیدم. در بهت چشمان وحشت زده اش غرق شده بودم. به آن طرف دیوار هلم داد. صدای گریه شنیدم. پیرمردی نشسته بود بین عروسک ها و گریه می کرد. پسر برادرش در پرواز بود. صدای گریه شنیدم. مرد جوانی پشت نرده ها ایستاده بود و برای خواهرش ضجه میزد. بازمانده ها رسیده بودند. از رویشان خجالت می کشیدم. هنوز هم پس از دو سال خجالت می کشم و بوی آن تن های تنهای سوخته از مشامم بیرون نمی رود. انگار من هم در آن پرواز بودم؛ همان پروازی که ۱۷۶ کشته و یک ایران، زخمی داشت... منبع: كار و درآمد 1400/10/17 14:39:44 5.0 / 5 628 تگهای خبر: پرواز این پست کار و درآمد مورد قبول شماست؟ (1) (0) تازه ترین مطالب مرتبط نرخ بلیت پروازهای مشهد در آستانه ولادت امام رضا (ع) پروازهای بندرعباس بدون تاخیر صورت می گیرد حقوق خودرا در تاخیر پروازها بدانیم تعادل در بازار بلیت هواپیما نظرات کاربران کار و درآمد در مورد این مطلب نظر شما در مورد این مطلب نام: ایمیل: نظر: سوال: = ۳ بعلاوه ۵